Sevilecek

K Dergi'nin numarasını bilmediğim bir sayısında Hazal Yılmaz, Albert Camus'u konu alan yazısında şöyle demiş:

Ben yeterince iyi değilim, tamamen kötü de değilim. Güven vermiyorum ama umursamaz da değilim. Kaçmıyorum, durmuyorum da. Sarhoş gezmiyorum, ama her an ayık da değilim. Suskun değil beynimdekiler, ama kelimeler sese dönüşmüyor gerektiği anlarda. Çok rüya görüp hatırlamıyorum. Mantıklı düşünüp karar veremiyorum. Bağımlı değilim, kaçabilecek kadar özgür de değilim. Politik değilim ama tarafsız da değilim. Umutsuz değilim, sonsuz da değilim. Camus gibi yaşamın bir adım uzağında, ölümün bir koşu yakınındayım. ¹

Buna mukabil olarak şöyle bir görüş de dile getirilebilir:

Bu bana hep üzücü gelir, bir şeyi olmadığı seyler üzerinden tanımlamak... Hele insan kendini böyle tanımlamak zorunda kalirsa.

- Sen nesin?
- A değilim, B değilim, C, D, Z, hiçbiri degilim!

Bu; nesinin cevabı değil, o nedenle sevdiklerini sevmedikleri aracılığıyla bulan, beğendiklerini beğenmediklerini görünce ancak anlayan bir kararsızlığı ya da kendinden habersizliği düşünürüm.

İnsanın ne olmadığını bilmesini oldukça doğal buluyorum, daha kolay sanki. Kişinin ne olduğunu bilmesi yahut bilmeye çalışması körlerin fili tarif etmesi gibi olabilir ancak. Bunun için olsa gerek "insan kendini ancak insanda tanır", "insan insana aynadır" nevinden laflar söylemişler.

İnsanın kendisini geçelim, sevilecek olan güzelliklere bakalım; tabii ki beğenmediklerim yoluyla bulacağım beğenebileceklerimi. Alemde farklı farklı öyle çok güzel şey var ki, beğendiğim budur diyip işin içinden çıkmak ne kadar da kısıtlayıcı olur. Ancak görünce, duyunca, dokununca bilebilirim güzel olup olmadığını.

Yaklaşık bunun gibi bir şey işte.

...

¹ : Bugün rastladığım Cırcırböceği'nin blogundan.