Hiç bu kadar çok paraşüt çiçeğini bir arada görmemiştim. Gerçi çocukken ismini de bilmez, kardeşlerimle birlikte koyduğumuz ortak bir isimle anardık: Üflengeç.
Dayanamayıp aralarına daldım pek tabii, üfledim bütün nefesimle. Baktım ki garip garip bakıyor, dayanamadım:
+ Ne var?
- Yoldan yürüsene, çocukluğunu yaşayamamış gibi davranma.
Ben, benim.
Bu da olabilecek en garip döngü. Dönüşlü fil gibi, hani biraz da karadeliklere öykünen.
Herhangi bir şekilde ilişki içindeki kişilerden her biri, bir diğerinin içten içe yaşıyor olduğu süreçlere saygılı bir mesafede durmayı bilmeli. Yaratıcı da buna önem veriyor olmalı ki kitap göndermiş, süreçlerin kendi seyrinde sürmesi için, tek tek çıkılacak basamaklar koymuş. Üstelik bu kemâlât için bir ömür boyu mühlet vermiş.
O halde birine, "şunu anlamıyor olman ne fena, bilsen pek de güzel" demek, ziyadesiyle kaba bir davranış olacaktır. Halbuki kendisi dışındaki herhangi bir insanla [velev ki bir anlık da olsa] ilişki tesis eden kişi zerafetten nasiplenmelidir.
...
Evet, yaklaşık olarak böyle bir şeyler karaladım bugün defterime, böyle dedim kendime.
