iki kasım treni

daha geçen gün söylemiştim değil mi? yol ve yolculuk güzeldir diye. trenlerle müşerref olmayalı bir yılı aşkın olmuştu ve sonunda bir tren yolculuğundayım. ağır ağır hareket ediyor istasyondan, acele etmeden, ne yaptığından pek emin. yola çıkarken hep böyle kendinden emin olmalı mı insan? dönmeyebilecek kadar emin olmalı sanırım.

bu öyle iddialı yol yazılarından değil. sadece yolun keyfini çıkarmak için bir kaç harfin dizilimi. kalem körelmesin diye.

anahat trenlerinin aksine adapazarı treninde vagonun orta yerinde kapı var ve bu kapının iki yanı iki ayrı vagon gibi. bostancı'dan binen üç genç kızın söylediğine göre diğer taraf sigaralıymış. bulunduğum sigarasız yarı vagonda önlenemez bir gazete okuma sevdası var. anlaşılan bu hatta yolculuk etmenin de belli bir raconu var. bir miktar şehir içi yolculuk yaparmış gibi hissettirse de rahat koltuklar ve huzur verici sessizlik pek naif. üstelik yolcuların şimdiye dek gösterdiği nezaket katsayısı kadıköy-üsküdar dolmuşlarını aratmıyor.

üniversite öğrencileri dışında pek konuşan yok. bu yolculuğun bir ilginç yanı da artık üniversite öğrencilerinin gözüme genç görünüyor olmaları. halbuki daha dün onlardan biriydim ve hala onlardan biri sayılabilirim. boşuna değil sanırım bu yaşlılık hissi. ama hala hayallerim ve apansız maceralara atılacak cesaretim olduğuna göre endişelenecek bir durum yok.

"pasooo, bilet kontroool" -- "iyi yolculuklar" eski model biletimiz yırtıldı. her yeni istasyondan binen yer bulmak için koltukların arasında dolanıyor. gelecek arkadaşları için inebilmesi muhtemel yolcularla pazarlık ediyor bir kadın. karakaşlı, beyaz saçlı adam atılıyor; arkadaşım inecek gebze'de, diyor.

gidiyoruz ağır ağır, yaşar gibi hani. ve yolculuğun bittiği yerde yeni bir hayat başlayacak tüm yolcular için. kimine ışıldayacak bir güneş ve kimisine gözyaşı belki. demiryolları da herkese eşit davranmıyor, sonraki istasyonlardan binenler ayakta kalıyor.