Felsefe Mutlu Eder
Evet, tam olarak böyle yazıyordu sabah gördüğüm afişte.
Felsefe kimi mutlu etmiş ki şimdiye kadar? Kedinin kanlı eğeyi yalayıp, kendi kanını yaladığını farketmeyip keyiflenmesi gibi bir şey değil mi eninde sonunda?
neden böyle bir şey yaptım bilmiyorum. ama belki benimle ilgili bazı şeyleri, yazacağım bir kaç kelimeyi merak edenler olur..
| { | nereye gidilir: ben kendim, kimim? || ne yazmışım? || sayfanın dibinde ne var? || rss abonelik | } |
Pazartesi, Ocak 08, 2007
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
4 yorum:
'hadi biraz mutlu olalım' diye felsefeyle ilgileneni görmedim. ama beni mutlu eder, n'apalım :)
Mululuk zaten yeteri kadar karmaşık bir kavram... Düşünerek mutlu olan var, düşünmeyerek mutlu olan var, düşünmekten korkan var. Feylesoflar buna bişey yapsın.
kaybolmayan 'dasein' yapsınlar.
Feslefe Terapisi kitabı geldi aklıma birden. "Prozac'ı bırak, Platon'a takıl".
Felsefenin özünde yatan düşünme eylemi, aslında kontrol altına alınabildiği zaman zararsızdır. Hatta insanı mutlu bile edebilir.
"'Çok bilmek adamı mutsuz eder" derler ya. Bazen inanıyorum ama hayatımda mutlu eden şeyin ya da mutluluğun safi onunla ilgisi olmadığını da görüyorum. Bilgiyi/düşünceyi kontrol etme beceresi, yani bilginin/düşüncenin seni esir almamasını sağlayacak oto-kontrol sistemini geliştirmek insanı aksine mutlu eden bir durum. Kibir de bu sayede azalıyor. Falan fişman fıstık...
Fıstık olsa da yesek. :)
Yorum Gönder