eylül
eylül'ün gelmesiyle beraber, hemen daha ilk günden hava karardı, yağmur aldı her yanı. sabah uyanınca kış sabahlarındaki gibi, içeri ışık dolmayan bir sabahla karşılaşıyorum artık. mevsimler üzerindeki yargılarımı gözden geçirmem gerektiğini hissettirdi bu bana. şimdiye kadar bana sorsanız en çok hangi mevsimi seversin diye, en çok ilkbaharı, sonra da yazı severim diyecektim. ama şimdi düşünüyorum da, sonbahar diyebilirim belki. yaprakların uçuştuğu, gözü yormayan bir sarı ve kahverenginin her yere hakim olmaya başladığı eylül neler getirecek acaba bana, bize, hepimize? dünya tarihi için pek mühim hadiseler olmasa bile ve tarih kitapları beni yazmıyor olsa da, kişisel tarihimin kitabında büyük başlıklarla anılacak bu ay.
eylül güzel geliyor bana şimdilerde. belki gelecekte bir kızım olursa ismini eylül koyabilirim. cama vuran yağmur damlalarını da sever belki. oturup konuşabiliriz şehrin ışıklarını seyrederken damlaların camda yarattığı her bir büyütecin içinden. hem öyle güneşi bol bulan yaz ayları gibi şımarık da değil üstelik. ağırbaşlı, vakur. gözlerinin içinde bir parça hüzün dahi var. leonard cohen'in dance me to the end of love'da baktığı gibi hani.
yazayım bunları diye aklımda tuttuklarımı unuttum bu arada. kendimi ifade etmek için yazmaktan başka yapabileceğim fazla bir şey yok. beste yapabilmeyi, piyano çalabilmeyi isterdim mesela. dur durak bilmeksizin çalmak bazen. kimi zaman coşmak ve coşturmak, kimi zaman diplerde sürüklemek için. resim de yapabilmek isterdim. belki bakınca bir şeyler 'his'settirebilirdim. halbuki yazı oldukça 'akıl'cı. beyinden yüreğe doğru yönlenen harfler kombinasyonu yaratmak gerekiyor, tıpkı bir dna sarmalı gibi. ama işte görüldüğü üzere, beceremiyorum şu sıra. tabi yakıt ikmali yapıldı, onun için oturdum yazıyorum sandınız değil mi? hayır, henüz değil.
--
madem 'o' senin, yani onun dediğine göre, senin olmalı, e sen de evlen o zaman onun'la...
eylül güzel geliyor bana şimdilerde. belki gelecekte bir kızım olursa ismini eylül koyabilirim. cama vuran yağmur damlalarını da sever belki. oturup konuşabiliriz şehrin ışıklarını seyrederken damlaların camda yarattığı her bir büyütecin içinden. hem öyle güneşi bol bulan yaz ayları gibi şımarık da değil üstelik. ağırbaşlı, vakur. gözlerinin içinde bir parça hüzün dahi var. leonard cohen'in dance me to the end of love'da baktığı gibi hani.
yazayım bunları diye aklımda tuttuklarımı unuttum bu arada. kendimi ifade etmek için yazmaktan başka yapabileceğim fazla bir şey yok. beste yapabilmeyi, piyano çalabilmeyi isterdim mesela. dur durak bilmeksizin çalmak bazen. kimi zaman coşmak ve coşturmak, kimi zaman diplerde sürüklemek için. resim de yapabilmek isterdim. belki bakınca bir şeyler 'his'settirebilirdim. halbuki yazı oldukça 'akıl'cı. beyinden yüreğe doğru yönlenen harfler kombinasyonu yaratmak gerekiyor, tıpkı bir dna sarmalı gibi. ama işte görüldüğü üzere, beceremiyorum şu sıra. tabi yakıt ikmali yapıldı, onun için oturdum yazıyorum sandınız değil mi? hayır, henüz değil.
--
madem 'o' senin, yani onun dediğine göre, senin olmalı, e sen de evlen o zaman onun'la...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder