öylesine

zaten yazmaya başlayışım öylesineydi. gözlerim yanıyor, birazdan uyurum sanıyorum. ama bu normal bir yanma değil. çünkü bugün göz muayenesine gittim, gözümün derinliklerini görebilmek için damlattıkları damla gözbebeklerimin kocaman olmasını sağladı. gözümün tamamı kadar oldular. gözbebeği deyince, hatırlamadan olmaz:

Gözbebeği: İnsanlarda yuvarlak, hayvanların çoğunda ise dikine elips biçimde olan gözbebeğinin çapı, irise gelen ışığın miktarına göre değişir. Karanlık ve uzaklık büyütür gözbebeğini; aydınlık ve yakınlık küçültür. Yani bu kararsız çember, ışık varsa küçülür, ışık yoksa büyür. Yakına bakarken de küçüldüğüne göre, yakın olan aydınlıktır, aydınlıktadır. Uzağın payına karanlık düşer. Zaten karanlığı kimse yakınında görmek istemez.
Âşık olunca da büyür gözbebeği; demek ki âşık olunan hep uzaktadır. Aradaki mesafenin verdiği acıyı azaltmak için, maşuka "gözbebeğim" diye hitap edilir.

onların görmek istediği gözümün içiydi, baktılar baktılar ne gördüler bilmiyorum. ah iki gözüm dedim, ne gördünüz orada. manasız manasız baktılar gözümün içine. aksi gibi onlar görmüş olacaklar ki, kendilerinden emin yazdılar reçeteyi, fakat ben göremez oldum. açılınca sonuna dek gözlerim, öyle çok ışık girdi ki içlerine, içime, kamaştı her yan, her şey kayboldu bunca ışığın içindeki kamaştırıcı aydınlıkta.

sabah erken kalkıp gözlük almaya gideceğim, daha iyi görebileyim diye etrafta olup biteni.

--

bazen hiç bir şey söylemeye gerek yoktur. yan yana oturmak, gözlerinin içine bakmak, önündeki her ne ise onu kaşıklamak güzeldir, ne oldugunun önemi yoktur. konuşmak herhangi bir konuda filan ya da susmak. huzur vardır. mut vardır. öyledir işte. şükür etmek gerek bunlar için.. çok şükür.