vapurda

Bazen geriye sevinc kalmaz, buruk bir deniz manzarasi kalir karanlik. Gecenin icinde ilerleyen vapurun sessiz sedasiz kaybolmasini umarsin. Kaybolsun ve tum bu seyler bilinmezligin dehlizinde yokolsun diger faniler icin. Ya vapurun icindekiler? Onlar obur tarafa ciksinlar, sorgu sual terlesinler, terazinin iki kefesine bakip titresinler. Dolunay var, ayin savki denizin ustune vuruyor. Kaybolmak icin ne guzel bir gece... Kimseye anlatamiyorsan mehtabi, ne anlami var ki karsi kiyiya varmanin. Daha net anlatayim mi sana bu geceyi? Kahramanlarinin tumunun mutsuz oldugu bir dizinin bilmem kacinci bolumunun son dakikalarindayiz. Farkli koselerde, farkli hikayeler icinde insanlar buruk bir sekilde devami haftya yazmasini bekliyor. Isin kotusu dizinin kahramanlari bir daha ki bolume kadar kendi hayatlarina donuyorlar. Biz sette yasamaya devam edecegiz. Biz genc insanlariz, nedir bu bikkinlik? Bilmiyorum iste. Hayata dair umutlarimdan kalanlarin birazi daha gitti bu gece. Aksi gibi kaybolmadik da. Az sonra iskeleye yanasacagiz, eve yuruyecegim, gormeyi umdugum kisileri bulamayacagim. Isteyerek gittigim bir evim ne zamandir yok? Bilmiyorum. Gucum de tukeniyor, tum bunlarin devamini yururken dusunecegim, bak halati da bagladilar... Kaybolamadim yine, ne senle, ne de tek basima. Sen zaten ustune alinmiyorsun. Bos ver...